Toediening van specialistische medicatie
Ceban HomeCare heeft jarenlange ervaring met het toedienen van specialistische medicatie aan patiënten in de thuissituatie. Het betreft hier situaties waarin een (dag)behandeling in het ziekenhuis wordt vervangen voor behandeling in de thuissituatie. Bij Ceban HomeCare bieden wij de ziekenhuisverplaatste zorg (ZVZ) met onze op maat samengestelde, geprotocolleerde zorgprogramma’s.
Per jaar voeren onze BIG-geregistreerde verpleegkundigen meer dan 20.000 medisch specialistische handelingen uit in heel Nederland. De kwaliteit van onze dienstverlening wordt door onze opdrachtgevers regelmatig getoetst met een patiëntentevredenheidsonderzoek. Hierbij waarderen patiënten Ceban HomeCare keer op keer met een ‘zeer goed’. Met name onze persoonlijke betrokkenheid en benadering maken het onderscheid.
Onder andere de volgende geneesmiddelen dienen wij toe door middel van een injectie: * Accofil 30 ME/0,5 ml (0,6 mg/ml) * Amgevita (adalimumab) * Aranesp * Binocrit * Elerzi * Eligard (Leuproreline) * Enbrel * Eprex * Fasenra * Faslodex * Firmagon (Degarelix) * Fulvestrant * Inclisiran (leqvio) * Leuproreline * Lonquex * Lucrin (Leuproreline) * Mircera * NeoRecormon * Neulasta * Octreotide * Pamorelin 11.25 mg (triptoreline) * Pegasys (peginterferon alfa 2A) * Pelgraz * Praluent * Prolia (denosumab) * Reblozyl * RoActemra 162 mg romiplostim (Nplate) 500 mcg * Sandostatine 20 mg * Somatuline (Mytolac) * Suprefact teriparatide * Vocabria 600 mg (cabotegravir) +Rekambys 900 mg kk (rilpivirine) * Xgeva (denosumab) * Zarzio * Ziextenzo * Zoladex. Door ons worden met een infuus in de thuissituatie onder andere de volgende middelen toegediend: Aclasta (zoledroninezuur) en Zometa (zoledroninezuur) 5 ml.
Lees meer over ...
Medicatie toedienen via de huid
Medicatie toedienen via de huid wordt ook wel transdermale toediening genoemd. Een veel voorkomende vorm van transdermale medicatie is met behulp van een pleister. De pleister geeft dan een gecontroleerde hoeveelheid medicatie af via de huid. Denk hierbij bijvoorbeeld aan pleisters bij de behandeling van pijn, hormoontherapie en nicotineverslaving.
Een ander voorbeeld van transdermale medicatie is behandeling met crèmes, zalven of gels. Deze worden eveneens op de huid aangebracht. De werkzame stof wordt door de huis als het ware geabsorbeerd. Deze vorm van medicatie wordt bijvoorbeeld gebruikt voor de behandeling van huidaandoeningen zoals eczeem of psoriasis.
Transdermale medicatie heeft een aantal voordelen ten opzichte van andere toedieningsvormen, zoals pillen of injecties. Zo kan het de dosering van de medicatie nauwkeuriger controleren en verminderen het risico op bijwerkingen in de maag en darmen. Bovendien kunnen patiënten transdermale medicatie gemakkelijker toedienen en kan het de therapietrouw verbeteren.
Medicatie oraal toedienen
Het oraal toedienen van medicatie betekent dat medicijnen via de mond worden ingenomen. Dit is een van de meest voorkomende toedieningsvormen van medicatie. De dosering van het medicijn kan verschillen per persoon verschillen en is daarbij afhankelijk van de leeftijd, het gewicht en de gezondheidstoestand van de persoon. Sommige medicijnen moeten op een bepaald moment van de dag worden ingenomen, bijvoorbeeld voor of na de maaltijd. Voor mensen met slikproblemen zijn pillen of capsules niet altijd de beste vorm om medicatie toe te dienen. In dat geval moet een arts nagaan of een andere vorm van medicatie voorgeschreven kan worden. Zoals bijvoorbeeld vloeibare medicatie, kauwtabletten of pleisters.
Medicatie intraveneus toedienen
Het intraveneus (IV) toedienen van medicatie is een methode om medicijnen direct in de bloedbaan van een patiënt te brengen via een ader. Hierdoor kan de medicatie snel en effectief worden afgeleverd aan het doelorgaan of weefsel.
Het IV-toedienen van medicatie wordt vaak gebruikt in noodsituaties, zoals bij een hartstilstand of ernstige allergische reacties. Het kan ook worden gebruikt voor langdurige behandeling van ziekten zoals kanker, infecties of auto-immuunziekten.
Voordelen van het IV-toedienen van medicatie zijn onder andere:
Het IV-toedienen van medicatie moet altijd worden uitgevoerd door een getrainde professional, zoals een arts of verpleegkundige.
Medicatie sublinguaal toedienen
Het sublinguaal toedienen van medicatie betekent dat de medicatie onder de tong wordt geplaatst en daar wordt opgenomen in het bloed. Dit kan een snellere en effectievere manier zijn om medicijnen te leveren dan het slikken van pillen of capsules. Wanneer medicatie sublinguaal wordt toegediend, wordt het direct opgenomen in de bloedbaan via de aderen onder de tong. Hierdoor wordt het spijsverteringsstelsel omzeild en kan het medicijn snel in het lichaam worden opgenomen. Dit kan vooral voordelig zijn bij medicijnen die snel moeten werken. Niet alle medicijnen kunnen sublinguaal worden toegediend. Sommige medicijnen zijn niet effectief als ze onder de tong worden geplaatst en moeten worden ingenomen via een andere route, zoals via een injectie of orale inname.
Wanneer medicatie met zoledroninezuur
Zoledroninezuur is een geneesmiddel dat wordt gebruikt voor de behandeling van botziekten zoals Osteoporose en de ziekte van Paget. Het behoort tot de klasse van geneesmiddelen die bisfosfonaten worden genoemd en werkt door de botafbraak te verminderen en de botdichtheid te verhogen. Het medicijn wordt vaak toegediend via een intraveneuze infusie in een klinische setting, meestal om de drie maanden. Een typische dosis is 5 milligram, maar de dosis kan worden aangepast op basis van de individuele behoeften en omstandigheden van de patiënt.
Voorbeelden van medicijnen die zoledroninezuur bevatten zijn Zometa, Aclasta en Reclast. Het zijn allemaal intraveneuze medicijnen die gebruikt worden bij de behandeling van osteoporose bij postmenopauzale vrouwen en voor de preventie van botcomplicaties bij patiënten met kanker.
Wanneer medicatie met g-csf
G-CSF staat voor granulocyte colony-stimulating factor. Het is een groeifactor die de productie en rijping van neutrofiele granulocyten stimuleert, een type witte bloedcel dat belangrijk is voor de afweer tegen infecties. G-CSF wordt gebruikt als behandeling bij patiënten met verminderde neutrofielen, bijvoorbeeld als gevolg van chemotherapie of beenmergtransplantatie.
De behandeling met G-CSF omvat meestal het toedienen van het medicijn via injectie of infusie, meestal onderhuids of intraveneus. De dosering en duur van de behandeling kunnen variëren, afhankelijk van de individuele behoeften van de patiënt en de onderliggende aandoening.
G-CSF-medicatie wordt gebruikt om het aantal witte bloedcellen te verhogen en wordt vaak voorgeschreven aan mensen die een verminderde witte bloedcelproductie hebben als gevolg van chemotherapie of bestralingstherapie. Enkele voorbeelden van G-CSF-medicatie zijn:
Wanneer medicatie met hiv-remmers
Humaan Immuundeficientie Virus (hiv) is verantwoordelijk voor een hiv-infectie wat de menselijke afweer (het immuunsysteem) afbreekt. Hiv verspreidt zich langzaam naar de lymfeklieren. Hier besmet het witte bloedcellen: de CD4-positieve T-lymfocyten. Het hiv gebruikt deze cellen om zichzelf te vermenigvuldigen. Er zijn verschillende witte bloedcellen, die allemaal een specifieke afweerfunctie hebben. Samen vormen zij een belangrijk deel van de menselijke afweer (het immuunsysteem), die ons lichaam beschermt tegen ziekten van buitenaf.
PEP (Post-exposure prophylaxis) en ART (Antiretrovirale therapie) zijn beide behandelingen die worden gebruikt bij de preventie en behandeling van hiv-infecties, maar ze worden op verschillende manieren gebruikt. PEP wordt gebruikt nadat iemand is blootgesteld aan het hiv-virus, bijvoorbeeld door onbeschermde seks of door het delen van naalden met een besmet persoon. Het omvat een 28-daagse behandeling met antiretrovirale medicijnen om de kans op het ontwikkelen van een hiv-infectie te verminderen. Het is echter belangrijk op te merken dat PEP niet 100% effectief is en dat het het beste werkt wanneer het zo snel mogelijk na de blootstelling wordt gestart. ART daarentegen is een langdurige behandeling die wordt gebruikt bij mensen die al een hiv-infectie hebben ontwikkeld. Het omvat een combinatie van antiretrovirale medicijnen die de vermenigvuldiging van het virus in het lichaam verminderen en de immuunfunctie helpen behouden. Het doel van ART is om de virale lading in het lichaam zo laag mogelijk te houden, zodat het immuunsysteem sterk blijft en de persoon een normaal leven kan leiden zonder ernstige gezondheidsproblemen.
Kortom, PEP is een kortdurende behandeling die wordt gebruikt na blootstelling aan hiv om de kans op infectie te verminderen, terwijl ART een langdurige behandeling is die wordt gebruikt bij mensen die al een hiv-infectie hebben ontwikkeld om de virale lading in het lichaam te verminderen en de immuunfunctie te behouden.
Wanneer medicatie met anti-oestrogenen
Medicijnen die de werking van hormonen remmen worden anti-oestrogenen genoemd. Een aantal organen in ons lichaam heeft hormonen nodig om goed te kunnen werken. Sommige organen hebben dit ook nodig voor hun groei en ontwikkeling. Voorbeelden zijn de borstklier, de schildklier, de prostaat en het slijmvlies van de baarmoeder. Als in deze organen kanker ontstaat, is die vaak (voor een deel) afhankelijk van de aanwezigheid van hormonen. Zolang de hormonen aanwezig zijn, kan de tumor groeien. Zonder deze hormonen kan de groei van de tumor stoppen, kan deze kleiner worden of zelfs (tijdelijk) verdwijnen. Van dit verschijnsel maakt men gebruik bij anti-hormonale therapie. Een anti-hormonale behandeling voorkomt de binding tussen deze receptoren en het oestrogeen. Deze stoffen worden ‘oestrogeenblokkers’ genoemd.
Borstkanker is de meest voorkomende vorm van kanker bij vrouwen. Naast de bekende behandelmethoden als een operatie, bestraling en chemotherapie, is het vaak ook mogelijk borstkanker met anti oestrogenen, een zogenaamde anti-hormonale therapie te behandelen.
Bij vruchtbare vrouwen komen de vrouwelijke geslachtshormonen (oestrogenen) uit de eierstokken. De werking van de eierstokken kan (tijdelijk) stilgelegd worden met medicijnen. Dit zijn LHRH-agonisten. Er zijn meerdere LHRH-agonisten, de bekendste zijn goselerine (Zoladex®), buselerine (Suprefact®), leuproreline (Lucrin®) en triptoreline (Decapeptyl®). Een patiënt krijgt het middel geïnjecteerd.
De behandeling met ‘nephormonen’ voorkomt dat de echte hormonen bij de kankercellen kunnen komen. Een andere naam hiervoor is anti-oestrogenen. Bij anti-oestrogenen maakt het niet uit of een vrouw al in de overgang is geweest, of nog niet. Het bekendste medicijn uit deze soort is Tamoxifen, een pil die dagelijks moet worden ingenomen. Een ander anti-oestrogeen is fulvestrant (Faslodex®). Fulvestrant wordt toegediend met een maandelijkse injectie.
Wanneer medicatie met calcium regulerende middelen
Calcium regulerende middelen worden vaak gebruikt om aandoeningen te behandelen waarbij de balans van calcium in het lichaam verstoord is. Calcium regulerende middelen worden voornamelijk gebruikt bij aandoeningen zoals osteoporose, hypercalciëmie (te veel calcium in het bloed) en hypertensie (hoge bloeddruk).
Calcium is een belangrijk mineraal dat nodig is voor verschillende functies in het lichaam, waaronder de opbouw en het onderhoud van botten en tanden, de spiercontractie en het zenuwstelsel. Er zijn verschillende soorten calcium regulerende middelen die elk op een andere manier werken. Enkele voorbeelden zijn:
• Calciumkanaalblokkers: deze middelen blokkeren de influx van calciumionen in de cel, waardoor de bloedvaten ontspannen en de bloeddruk daalt.
• Bisfosfonaten: deze middelen remmen de afbraak van botweefsel, waardoor de botdichtheid toeneemt en het risico op fracturen afneemt.
• Vitamine D-analogen: deze middelen helpen het lichaam calcium uit voedsel op te nemen en bevorderen de mineralisatie van botten.
• Calcitonine: dit hormoon vermindert de hoeveelheid calcium die vrijkomt uit de botten en verhoogt de uitscheiding van calcium via de nieren.
Bij osteoporose kan medicatie zoals bisfosfonaten, teriparatide en denosumab worden voorgeschreven in combinatie met calcium regulerende middelen om de botdichtheid te verbeteren en het risico op botbreuken te verminderen.
Bij hypercalciëmie kan medicatie zoals corticosteroïden, diuretica en calcitonine worden voorgeschreven in combinatie met calcium regulerende middelen om de hoeveelheid calcium in het bloed te verlagen.
Bij hypocalciëmie kan medicatie zoals calciumsupplementen en vitamine D worden voorgeschreven in combinatie met calcium regulerende middelen om de calciumbalans in het lichaam te herstellen.
